Vandaag spreek ik met Jennifer van der Ende over hoe het in het onderwijs heel anders kan. Dit is ze in praktijk aan het brengen als docent op een vernieuwende basisschool en in haar eigen praktijk Je Hart, waarin ze leerkrachten coacht en teams van leerkrachten begeleidt bij deze verandering. Een combinatie die mij als muziek in de oren klinkt.
Jennifer begon met de PABO met het idee dat ze verbinding wilde aangaan met de kinderen en ze verder brengen in het leven. Echter de PABO gaf vooral veel structuur, ze herkende zich steeds minder in het plaatje 'leraar' en ging zelfs twijfelen of dit wel haar pad was. Op 3 niveaus lesgeven paste Jennifer bijvoorbeeld helemaal niet, er zijn altijd kinderen die daarbuiten vallen. Dat kon toch niet de bedoeling zijn?
Door een stage in Canada kreeg ze echter een totaal ander licht op de zaak, ze ontdekte hoe er ook zo anders lesgegeven kon worden, hoe ze wel paste, maar het op haar eigen manier mocht doen. Deze kennis en inzichten bracht ze mee terug naar Nederland in de hoop dat daar iets mee gebeurde in de PABO, maar helaas... ze bleef een roepende in de woestijn.
Gelukkig werd er een vernieuwende school opgericht waar Jennifer zich meteen als een vis in het water voelde. Hoe het echt anders kan. JA, op deze manier wilde ze wel docent zijn.
Zo zijn er 4 groepen van 0 tot 13 jaar,, Jennifer werkt met 6 tot 9 -jarigen. Kinderen werken op hun eigen niveau, afgestemd op het leergebied (taal, rekenen etc). Het ziet er nogal chaotisch en vrij uit, maar het is ook juist erg gestructureerd. Het valt of staat met de kaders die er zijn. Er wordt veel aan plannen & organiseren gedaan en vanuit wat het kind wil leren gewerkt.
Ook wordt de CITO niet elk jaar afgenomen (ik wist niet eens dat dat kon), wel wordt er getoetst natuurlijk, 2 keer per jaar om te checken of de leerdoelen worden gehaald. Kinderen kijken hier interessant genoeg naar uit in plaats van de stress rondom de CITO.
Kinderen vinden het heel leuk om te laten zien wat ze hebben geleerd, zo hoort het toch?
Dat het voor de kinderen heel fijn is, wist Jennifer al,, daar had ze voor getekend, maar ook voor zichzelf als docent is het fantastisch. Stoppen met in het hokje passen was de beste keuze die ze gemaakt heeft. Iedereen is zichzelf en elkaars talenten worden benut, ze sluiten in feite als puzzelstukjes op elkaar aan.
Dit gun ik dus iedere docent, iedere school, ieder kind.!
Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol!
Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl