Vandaag sprak ik met Astrid Ottenheym, bestuurder Passend Primair Onderwijs Noord-Kennemerland in over de complexiteit van de wereld. Juist die complexiteit zorgt voor het denken in hokjes, om het te simplificeren. Voor je het weet denken we vanuit dat hokje dat dát de waarheid is. We realiseren ons niet dat we denkfouten maken, oordelen, zonder dat te checken bij de ander. Maar we gaan vervolgens wel handelen vanuit dat beeld.
Astrid komt dagelijks haar bed uit voor kinderen, met name de kinderen die buiten de boot dreigen te vallen, door deze manier van denken en handelen.
Sociale interactie zou bij uitstek op school op een veilige manier geoefend mogen worden, een school is een soort mini maatschappij tenslotte.
Astrid is bij uitstek iemand die altijd op zoek gaat naar andere perspectieven, om uit het hokje te komen. Erkennen dat we allemaal denkfouten maken, dat we niet alles weten en dat creëert ruimte om andere mogelijkheden te zien. Met andere ogen kijken. En dit gebeurt vooral in dialoog.
Ze kijkt niet alleen naar de mogelijkheden, maar zeker ook naar de achtergrond van hoe het nu is en wat het ons gebracht heeft.
Ook spreken we over beweegredenen. Of de actie versterkend werkt of juist niet. Helpen kan soms bekrachtigend werken, maar niet als je een reddende rol inneemt. Dit is super belangrijk in het onderwijs, die reddende neiging kan makkelijk ontstaan namelijk, zeker bij kwetsbare kinderen. Astrid vindt eigenlijk dat elke leraar zou mogen onderzoeken voor zichzelf vanuit welke beweegredenen ze bewegen.
Hiermee verdwijnen de oordelen en de eigen theorieën en kun je steeds vrijer kijken. Wat ook helpt is de verwachtingen die we denken dat anderen van ons hebben, te bespreken en te onderzoeken. Pas als het op tafel ligt, kun je er iets mee.
Openheid, kwetsbaarheid en onderzoekend vermogen is de sleutel naar een andere wereld. Ook dit onderkent Astrid in haar rol, ook richting haar eigen team. Dit is dan ook de reden om gezamenlijk een eco-systeem te bouwen met mensen met verschillende rollen om een kind te versterken, tot ontwikkeling te brengen, zijn of haar potentieel te laten ontdekken. Veel meer integraal, holistisch.
Samen is het toverwoord...
Astrid is een verbinder tot en met, ze legt bruggen tussen kinderopvang, onderwijs en zorg, via Met Andere Ogen , vanuit een gedeeld verlangen om dwars door de systemen heen te gaan werken aan iets gemeenschappelijks. Niet gericht op vechten tegen Den Haag, maar juist lokaal aan de slag met elkaar. ‘Groter denken, kleiner doen’.
Wat me treft in dit gesprek is de gelijkwaardige manier van kijken die Astrid heel normaal vindt, maar dat nog niet voor iedereen is. We mogen dieper gaan kijken.
Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol!
Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl